ความรัก พูดกันไม่มีวันจบสิ้น

เพราะรักในแบบของใคร ก็เป็นแบบของมันไม่มีแบบแผนตายตัว

อย่าฝืนใจรัก ถ้ามันไม่ใช่ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคบใครสักคนเพียงเพราะ อยากจะมีใครสักคน

อย่าเปลี่ยนตัวเองเพียงเพื่อให้เขามารัก เพราะจะทำได้ไม่นาน
วันนึงคุณจะรู้สึกเหนื่อยเพราะความรัก ที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง

อย่าหลงในรสชาติของความรัก เสียจนลืมชีวิตประจำวันของตัวเอง หรือสูญเสียความเป็นส่วนตัว

คนที่พร้อมจะอยู่กับคุณโดยที่คุณไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิตเลย
คนที่พร้อมจะเดินหน้าเมื่อคุณเดินหน้า
คนที่พร้อมจะถอยหลังไปกับคุณ
คนที่ไม่ยอมให้คุณเดินตามหลัง ขอเพียงเดินเคียงข้างหรือนำหน้า
คนที่ไม่บังคับให้คุณ ทำอะไรในแบบที่คุณไม่ชอบ
คนที่ไว้ใจ ให้อภัย ให้โอกาส ซื่อสัตย์ และให้เกียรติ คุณ
...นั่นแหล่ะ คือคนที่รักคุณจริง.....
จงถนอมคนเหล่านี้ไว้ อย่าปล่อยให้เขาไปจากคุณ..
เพราะคุณจะเสียใจหากเขาเปลี่ยนไปหยิบยื่นความโชคดี
ที่ควรจะเป็นของคุณไปให้คนอื่น

คนที่รักคนที่เปลือกนอกมีอยู่เยอะเหลือเกิน.
ชีวิตคนคนนึงจะมีคนที่รักคุณจริงผ่านมาสักกี่คน
ใครที่บอกว่ารักคุณ แล้วพยายามจะเปลี่ยนคุณ ดึงคุณให้เดินตามทางของเขา
เขาไม่ได้รักคุณจริงหรอก...เขารักตัวเอง
จงเชื่อในพรหมลิขิต
จงเชื่อในเหตุการณ์ที่นำพาความรักมาให้
จงเชื่อว่าในโลกนี้ไม่มีเส้นขนาน
อย่าบอกว่าไม่รัก ถ้าไม่สามารถสบตาเขาอย่างบริสุทธิ์ใจได้
อย่าบอกว่ารัก ถ้าคุณไม่รู้สึกวูบวาบเวลาอยู่ใกล้ๆ
อย่าบอกว่าไม่คิดถึง ถ้า หัวใจไม่อาจลืม
อย่าบอกว่าคิดถึง ถ้า เพิ่งจากกันไม่ถึง 1 นาที
อย่าทิ้งหัวใจของคุณไว้กับอดีต
อย่าคิดว่าอดีตไม่มีวันหวนคืน
อย่าคิดว่าไม่มีพรุ่งนี้
อย่าลืมบทเรียนของเมื่อวาน
ทุกชีวิตยังมีความหวังอยู่เสมอ

จงปล่อยให้ชีวิตดำเนินต่อไป..วันนึงถ้าชีวิตหวนคืนมาสู่ทางสายเก่าที่เคยทำให้

คุณมีความสุขระหว่างเดินทางในแต่ละก้าว..จงอย่าเดินเลี่ยงมันไปอีก
เพราะน้อยนักที่ถนนสายเดิมยังคงสภาพเดิมเพื่อรอให้คุณเดินย้อนกลับมา..
ลองเดินต่อไปสิ..บางทีคุณอาจจะเจอจุดหมายที่คุณค้นหามาตลอดชีวิต
ในเส้นทางที่คุณเคยเดินเลี่ยงมันไปก็ได้...

ความสุขที่แท้จริง

อย่าโทษตัวเองที่มาเจอเค้าสายเกินไป...อย่าโทษที่เค้าไม่มีใจให้...อย่าโทษโชคชะตาที่ทำให้เราพบกันแต่ไม่ได้ทำให้เราใจ ตรงกันแต่จงยิ้มให้กับตัวเองที่อย่างน้อยถึงจะพบกับเค้าคนนั้นสายเกินไป แต่ก็ยังได้พบ...ยิ้มให้เค้าถึงจะไม่ได้ให้ใจเรามาแต่ก็ยังได้รับหัวใจของ เราไป...ยิ้มให้กับโชคชะตาที่ยังทำให้เราได้รู้จักกัน คุณควรจะดีใจด้วยซ้ำไป ที่ครั้งหนึ่งคุณได้เจอคนที่คุณอยากเก็บรอยยิ้มของเค้าไว้คนเดียว คนที่คุณใส่ใจกว่าตัวคุณเอง...คนที่ทำให้คุณหัวเราะ...และร้องไห้ได้มาก มาย...คนที่เพียงแค่ยิ้มของเค้า ก็สามารถเปลี่ยนวันที่หมองหม่น ให้กลายเป็นวันที่สดใส เท่านี้มันก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ? แค่การได้เห็นคนที่เรารักได้หัวเราะอยู่กับใครสักคนที่เค้ารักมากที่สุด นั่นแหละคือความสุขของการได้รัก...อย่างจริงใจ

รักครั้งใหม่.....กับใจที่ไม่เหมือนเดิม

ผมเชื่อว่า…ความรัก 

หากมันได้มีโอกาสเกิดขึ้นมาแล้ว…ครั้งหนึ่ง

ไม่ว่าจะดีหรือร้ายแค่ไหน

เราต่างก็ไม่เคยต้องการให้มันเป็นเพียงแค่ “วันผ่าน”

แต่ถ้าวันหนึ่ง…วันที่ความรักต้องจบลงด้วยการเลิกรา

และทิ้งให้ “ใครบางคน” เจ็บจมอยู่กับทะเลน้ำตาของความฝันแตกสลาย

จำเป็นด้วยหรือ…ที่เราจะต้องกอดเก็บเรื่องราวความหลังครั้งเก่าเอาไว้

ให้เป็นเหมือนหินก้อนใหญ่ ที่ถ่วงตัวเองไว้จนจมลงไปในคืนวันของความเจ็บช้ำ

ก่อนที่จะสำลักน้ำตาตายไปพร้อมๆ กับคำพูดที่ว่า

“ชีวิตนี้…คงรักใครไม่ได้อีกแล้ว”

ความรักเปรียบดังดอกไม้ มีแต่รอวันที่จะร่วงโรย

ใครหลายคนไม่สามารถเริ่มต้นใหม่ท่ามกลางซากปรักหักพังของความรักครั้งเก่า

ด้วยเพราะมัวแต่ยึดติดและโหยหาจนไม่อาจถอนใจ

ในขณะที่ใครบางคนก็ถูกความรักครั้งนั้นทำร้ายให้เจ็บปวดเสียจน

จากที่เคย “ศรัทธา” มากถึงขนาดแม้แต่ “ชีวิต” ก็ยอมแลกให้ได้

ก็กลับกลายเป็นเข็ดขยาดและหวาดกลัวเสียจนไม่เหลือ “ความเชื่อ” ในรักนั้นอีก

ไม่แปลกหรอก…ใครๆ ต่างก็ต้องมีช่วงเวลาอันแสนบอบช้ำเอาไว้สำหรับ “การทำใจ” กันทั้งนั้น

เพียงแต่ในขณะที่ “เวลา” เดินผ่าน

น้ำตาที่ค่อยๆ แห้งเหือด…และหัวใจที่ค่อยๆ เข้มแข็งขึ้นอย่างช้าๆ

การกลับมาของรอยยิ้มที่อาจจะไม่สดชื่นแจ่มใสได้เหมือนวันเก่า

มักจะมีอะไรบางอย่างสูญหายไปพร้อมๆ กับความสูญเสียเสมอ

โดยเฉพาะ “ความหวัง” และ “ความเชื่อมั่น” ในคำว่า “รัก”

ในขณะที่โลกพาความรักหมุนรอบตัวเรา

จะไม่มีอะไรช่วยเยียวยารักษาหัวใจให้ดีขึ้นได้เลย

หากเราโยนหัวใจตัวเองให้หายไปพร้อมกับความรักครั้งเก่า

อย่างไรก็แล้วแต่…เราไม่เคยหนี “ความรัก” ได้พ้น

ไม่ว่าลึกๆ ในใจจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม

เราต้องเริ่มต้นใหม่ มีความรักครั้งใหม่ และดำเนินชีวิตต่อไปอย่างคนที่ไม่จมปลัก

แม้จะแอบคิดถึงรักครั้งเก่าและเกิดคำถามกับใจว่า

เป็นเพราะ “ความรัก” ไม่ใช่หรือ…ที่เราไม่อยากสูญเสีย

เพราะ “คุณค่า” ของ “ความผูกพัน” ที่มันเคยมีอยู่ไม่ใช่หรือ…ที่ทำให้ยากจะตัดใจ

และเพราะ “ความทรงจำ” ที่มีอยู่เต็มในห้องหัวใจดวงนี้ไม่ใช่หรือ…ที่เราอยากจะรักษามันเอาไว้

สุดท้ายแล้ว…เราก็ต้องกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

ความจริงที่จะย้ำเตือนให้รารู้ว่า เมื่อ “ความรัก” หายไป แต่ “หัวใจ” ยังคงอยู่

ชีวิตที่เหลือทั้งชีวิตยังสามารถ “มีรักครั้งใหม่ได้”

 “เลือก”

“ตามหา”

และ “ปฏิบัติ” ต่อความรักครั้งใหม่ได้อย่างมีความหมาย